Zawartość
Plik kronika literacka jest współczesnym gatunkiem narracyjnym, wytworem zbliżenia dziennikarstwa i literatury, w którym czytelnikowi proponuje się epizody rzeczywiste (lub wyimaginowane, ale oprawione w realne konteksty) opowiadane za pomocą narzędzi i zasobów literackich.
Kronika literacka jest zwykle uważana za gatunek trudny do zdefiniowania, który dowolnie miesza fikcję i rzeczywistość, punkty widzenia i dane badawcze, mając na celu zaoferowanie czytelnikowi bardzo bliskiej rekonstrukcji przeżywanego doświadczenia. przez autora.
W tym sensie meksykański kronikarz Juan Villoro określa go jako „dziobaka prozy”, ponieważ posiada on, podobnie jak zwierzę, cechy różnych gatunków.
- Może ci pomóc: Short Chronicle
Charakterystyka kroniki literackiej
Chociaż ustalenie cech charakterystycznych tak zróżnicowanego gatunku jest skomplikowane, o kronice często uważa się prostą narrację o silnym osobistym tonie, w której kontekst historyczny lub chronologiczny stanowi ramy dla opowiadanych wydarzeń.
W przeciwieństwie do kroniki dziennikarskiej czy dziennikarsko-literackiej, w której dba się o wierność prawdziwym faktom, kronika literacka dostarcza subiektywnych opisów, które pozwalają na przekazanie ich osobistych spostrzeżeń.
W niektórych przypadkach, jak w Kronika przepowiedzianej śmierci Gabriel García Márquez lub in Martian Chronicles od Raya Bradbury'ego ten kontekst służy raczej jako pretekst do eksploracji całkowicie fikcyjnych wydarzeń. Inne podejścia, na przykład Gay Talese czy ukraińska noblistka Svetlana Aleksievich, mają bardziej publicystyczny efekt, trzymając się życia prawdziwych postaci lub weryfikowalnych wydarzeń w historii.
- Zobacz także: Tekst literacki
Przykład kroniki literackiej
„Wizyta w mieście Cortázar” Miguela Ángela Perrury
Po przeczytaniu tak wielu Cortázara Buenos Aires staje się znane. A przynajmniej coś w rodzaju Buenos Aires: francuskiego stylu, kawiarni, księgarni i pasaży, z całą magią, jaką ten argentyński autor wydrukował na nim z wygnania.
I to właśnie dlatego Cortázar wybrał obywatelstwo francuskie w 1981 r., W proteście przeciwko dyktaturze wojskowej, która pustoszyła jego kraj, z którego w sprzeczności z peronizmem opuścił dziesiątki lat wcześniej. Prawdopodobnie pozbawiony królewskiej obecności swojego miasta, autor Gra w klasy Przystąpił właśnie do stworzenia własnego miasta, opartego na pamięci, tęsknocie i czytaniu. Dlatego jego bohaterowie nigdy nie mówili jak współczesne Buenos Aires, do którego powrócił w 1983 roku, kiedy wróciła demokracja, ale raczej jak to odległe Buenos Aires, które pozostawiło w młodości.
Dla czytelnika Cortázara, takiego jak ja, hiszpańskiego z urodzenia, Buenos Aires miało tę magiczną i paradoksalną aurę prawdziwego życia. Oczywiście nie tak lub nie do końca. Stolica Argentyny to z pewnością urocze miasto, pełne kawiarni i pasaży, księgarni i namiotów.
Zobaczyłem to, kiedy po raz pierwszy na niego nadepnąłem w 2016 roku. Wybierałem się na bardzo krótkie wakacje, tylko przez trzy dni, ale miałem w sobie sekretną misję: odbudować miasto Cortázar, gdy nim szedłem. Chciałem wejść w te same miejsca, co cronopio, chciałem pić te same kawy, które on pił i patrzeć oczami na ulicę, prowadząc mnie przez jego cudowną pracę. Ale oczywiście nie wszystko kończy się tak, jak można by się spodziewać.
Ruch między lotniskiem a miastem był ponury, o północy pomimo świateł wszędzie. Z samolotu widział miasto jako ołtarz światła, świecącą siatkę, która przebijała się w ogromną czerń pampasów. Mógłbym spać przez większość czasu, ofiara zmęczenie spowodowane różnicą czasu, gdyby nie to, że ryzykowałem, że się obudzę, jak bohater „The night face up” w innym miejscu i tęsknię za moim przybyciem do stolicy Ameryki Południowej.
Wysiadłem z taksówki o drugiej w nocy. Hotel, położony w Callao i Santa Fe, wyglądał na cichy, ale zatłoczony, jakby nikt mimo czasu nie wiedział, że powinien spać. Halucynowane, bezsenne miasto, bardzo zgrane z twórczością Cortazara, obfitujące w bezsenne noce. Architektura wokół mnie wydawała się wyrwana z Europy, którą zostawiłem w domu dwanaście godzin temu. Poszedłem do hotelu i przygotowałem się do snu.
Pierwszy dzień
O dziesiątej rano obudził mnie hałas ruchu ulicznego. Straciłem pierwsze promienie słońca i musiałem się spieszyć, jeśli chciałem skorzystać z mrocznych zimowych dni. Moja rygorystyczna trasa obejmowała kawiarnię Ouro Preto, w której podobno Cortázar otrzymał kiedyś bukiet kwiatów - nie wiem, które - po tym, jak wziął udział w pokazie karamboli. To piękna historia zawarta w Cortázar dla Buenos Aires, Buenos Aires dla Cortázar użytkownika Diego Tomasi.
Chciał też odwiedzić północną księgarnię, w której zostawiali mu paczki, ponieważ właściciel był osobistym przyjacielem pisarza. Zamiast tego wyszedłem poszukać śniadania wśród przypływowej fali kaw z rogalikami i słodyczami, z których składa się cukiernia w Buenos Aires. W końcu, po ponad godzinnym spacerze i wyborze, zdecydowałem się zjeść wczesny obiad, nabrać energii i pospacerować. Znalazłem peruwiańską restaurację, prawdziwe perełki gastronomiczne w mieście, o których nikt lub niewielu mówi, prawdopodobnie dlatego, że jest to element obcy. I wszyscy wiedzą, jak odporni są Argentyńczycy na zewnątrz.
Następną rzeczą było kupienie SUBE i przewodnika T, mapy miasta i spędzenie ponad godziny na rozszyfrowaniu go, zanim się poddałem i wziąłem taksówkę. Buenos Aires to idealnie kwadratowy labirynt, nie zdziwiłem się, że na każdym zakręcie mogłem natknąć się na wysoką i chudą postać cronopio, idącego lub przychodzącego na jakąś tajną i niemożliwą misję, jak jego Fantomas.
W końcu poznałem księgarnię i kawiarnię. Zaskoczył mnie brak tabliczek w jego imieniu lub tekturowych figurek, które je powielały. Mogę powiedzieć, że spędziłem miło czas w każdym miejscu, popijając kawę i sprawdzając wiadomości, i nigdy nie przestawałem odczuwać ich nieobecności jako duch. Gdzie jesteś, Cortázar, nie mogę cię zobaczyć?
Drugi dzień
Dobrze przespana noc i kilka godzin konsultacji przez Internet sprawiły, że obraz był znacznie wyraźniejszy. Plaza Cortázar wyłonił się jako niejasny punkt odniesienia, tak samo jak Café Cortázar, pełna zdjęć i słynnych fraz z jego powieści. Tam znalazłem Cortázara, niedawno wyrzeźbionego w miejscowej wyobraźni, tak wystawnego w Borges, Storni czy Gardel. Dlaczego nie ma więcej Cortázara, zastanawiałem się, wędrując za jego tajemniczymi wskazówkami? Gdzie były posągi i ulice z jego imieniem, muzea poświęcone jego pamięci, jego nieco śmieszny posąg woskowy w Café Tortoni w pobliżu Plaza de Mayo?
Trzeci dzień
Po wybitnym, mięsnym obiedzie i konsultacji z kilkoma taksówkarzami zrozumiałem: szukałem Cortázara w złym miejscu. Buenos Aires z cronopio nie było tym, ale tym, o którym marzyłem na jawie i które było zapisane w różnych książkach w mojej walizce. Było miasto, za którym gonił jak lunatycy w południe.
A kiedy to zrozumiałem, nagle wiedziałem, że mogę zacząć od nowa.
- Może ci pomóc: Zgłoś
