Zawartość
ZA opinia to argumentujący tekst publicystyczny, poruszający temat interesujący opinię publiczną, oparty na osobistych rozważaniach autora.
Jest to tekst osobisty iw odróżnieniu od artykułu redakcyjnego jest zawsze podpisany przez autora, który argumentami i ocenami uzasadnia swoją opinię na określony temat.
Artykuły te mają na celu obudzenie w czytelnikach krytycznego nastawienia do tematu, podkreślając aspekty i rozważania, aby ograniczyć debatę do ich punktu widzenia. Aby to zrobić, zwykle używają narracji, porównań, a nawet pewnego stopnia poetyckiego pisania.
Artykuły opinii mają tendencję do wzmacniania linii redakcyjnej medium, w którym są publikowane. Stanowią jedną z najczęściej poczytnych części publikacji dziennikarskiej, ponieważ osobistości świata politycznego, kulturalnego lub medialnego są zwykle wzywane do podzielenia się swoim punktem widzenia i opinią.
- Zobacz też: Aktualności i reportaże
Struktura opinii
Tradycyjna struktura opinii obejmuje:
- Przedstawienie powodów lub powodów, w którym ilustruje swoje podejście do tematu i moduluje podejście czytelnika do własnego punktu widzenia.
- Zamknięciegdzie oferuje wnioski przekonać czytelnika i zamieniają opinię w argumentujący tekst.
Przykłady opinii
- „Kresy wojny secesyjnej nadal się liczą” José Andrés Rojo.
Opublikowany w dzienniku Kraj Hiszpanii, 21 listopada 2016 r.
Chęć dowiedzenia się, co się stało, łączy ludzi o bardzo różnych ideologiach
Świat się nie zmieni, jeśli w tym momencie dowiemy się, że było kilku sprytnych frankistów, którzy przekroczyli rzekę Manzanares kilka dni przed datą, którą historycy do tej pory uważali za dobrą, i że dotarli nawet do Argüelles, gdzie doszło do potyczek z siłami republikańskimi. To, co zostało wyjaśnione, co jest mniej więcej ustalone przez badaczy wojny secesyjnej, to fakt, że żołnierze zbuntowanej armii zdołali przekroczyć rzekę dopiero po zdobyciu Casa de Campo, i że zrobili to dopiero 15. Listopad 1936, kilka miesięcy po niesławnym lipcowym przewrocie. Nie zrobiło im to wiele dobrego. Madryt zdołał się oprzeć, a wojna ciągnęła się dalej.
Okazuje się jednak, że jest kilka gazet, które pokazują, że miał miejsce wcześniejszy napad, o czym ta gazeta informowała wczoraj na swoich łamach Kultura. Atak, który nie zaszedł zbyt daleko i nie zdołał ugruntować solidnej pozycji, jak to miało miejsce później, gdy siły frankistowskie przybyły do miasta uniwersyteckiego i okopały się tam do końca wojny. Czy to ma znaczenie i czy zmieni historię bitwy o Madryt? Na pewno nie, chyba że pojawią się inne dowody o większej wadze, ale to, co naprawdę ma znaczenie, to fakt, że trzeba wrócić do dokumentów, niestrudzenie ciągnąć za margines, kontynuować eksplorację. Przeszłość jest zawsze rozległym, nieznanym terytorium i wielu traktuje ją jako osobę, która gra ze słuchu złożoną partyturę.
Z tych dokumentów z pewnością wynika, że zarówno w czasie pokoju, jak i na wojnie prawda jest często ukryta: bo nie jest wygodna, bo komplikuje sprawę, bo daje inny obraz niż ten, który chcemy wyświetlić. Republikanie nie wiedzieli dobrze, że frankoiści zaszli tak daleko tak szybko, bardzo krótko po rozpoczęciu tej ofensywy na stolicę, że zamierzali być ostatnią. A frankoiści byli zirytowani tym, że (te falbany) zmusiły ich do wycofania się. To był pożar, powszechny na wojnie; gdy wybuchła, nikt nie zapłacił większych odsetek.
Z wyjątkiem tych nielicznych, którzy kopią, wciąż pytają i niestrudzenie szukają wszystkich wskazówek, aby opowieść o tym, co się wydarzyło, lepiej i lepiej pasowała do tego, co naprawdę wydarzyło się w tych fatalnych (i chaotycznych) dniach. Wielu z tych niestrudzonych gapiów należy do Madrid Front Study Group (Gefrema).
Warto zauważyć, że w tej grupie liczy się chęć dowiedzenia się, co się wydarzyło, zbadania i zagłębienia się we wszystko, co pozostaje do odkrycia i wyjaśnienia. Niektórzy pochodzą z rodzin, które toczyły wojnę z rebeliantami, a inni są potomkami obrońców Republiki lub tych, którzy oszaleli, aby dokonać rewolucji. Znajomość sióstr poza ich ideologiami i, cóż, to mądry sposób na powrót do przeszłości. Nie rozliczać oczekujących kont: lepiej go poznać.
- „Waga niepewności” strzelił Gustavo Roosen.
Opublikowany w dzienniku Narodowy Wenezueli, 20 listopada 2016 r.
Kolumbia i plebiscyt na porozumienie pokojowe, Anglia i decyzja o wyjściu z Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych i wybory prezydenckie to tylko trzy przypadki, w których niespodzianka przełamała domniemanie, ale to też, a szczególnie trzy demonstracje o rosnącym dystansie między logiką polityczną a ludem, między rysowaniem sondaży a obrazem rzeczywistych i głębokich wyobrażeń i aspiracji społeczeństwa. Rezultatem tej luki, napędzanej zapomnieniem lub ignorancją ludzi, jest nic innego jak pojawienie się nieufności, porzucenie odpowiedzialności obywatelskiej w działaniach politycznych i rozkwit bardzo różnorodnych form anarchii i demagogii.
Niewiele rzeczy jest prawdopodobnie bardziej niebezpiecznych dla wolności i demokracji niż utrata zaufania do polityków, poczucie niezrozumienia lub wręcz oszukania ludzi przez tych, którzy aspirują do ich reprezentowania lub przewodzenia. W szczególności w Wenezueli niektórzy uważają, że propozycje nie odpowiadają ich aspiracjom jako kraju; inni, że uwaga została skoncentrowana na grze politycznej ze szkodą dla prawdziwych interesów ludności. W każdym razie wątpliwości rosną bardziej niż pewność.
W wyniku pierwszych porozumień między rządem a przedstawicielami opozycji zorganizowanej w Mesa de la Unidad nastroje te nieoczekiwanie nabrały siły. Pomimo próby wyjaśnienia strategii i zamiarów, dostrzega się, że reprezentacja polityczna opozycji nie wyraża z całą siłą powagi sytuacji i pilności rozwiązań; że nie osiąga celów politycznych, które proponuje i proponuje; która deklaruje terminy i cele, których nie może utrzymać; która marnuje swój kapitał polityczny i poparcie społeczne; że nie robisz tego, co powinieneś, aby podtrzymać swój entuzjazm; że jest dyskurs wewnątrz stolików dialogowych, a inny na ulicy; że wyjaśnienia dotyczące tonu i strategii nie brzmią wystarczająco przekonująco. Ludzie rozumieją negocjacje, ale chcą widzieć postęp. Ludzie czekają na rozwiązanie problemów nie dlatego, że uważają je za wyjątkowe, ale dlatego, że postrzegają je jako natychmiastowe, jako nagłe.
Skutek tej utraty zaufania zaczyna przyspieszać proces, w którym zmarszczka nadziei nie może już zostać wyciągnięta. Ktokolwiek wyznaczył granice dla swojego planu B, teraz czuje, że nie może go dalej odkładać. Stąd wzrost emigracji. Stąd na przykład rosnąca liczba lekarzy z Wenezueli, którzy przechodzą testy w Chile do pracy w sieci publicznej w tym kraju. W ubiegłym roku było ich 338, w tym roku już 847. I podobnie jak ci lekarze, tysiące innych specjalistów i przedsiębiorców, którzy rezygnują z marzeń o możliwościach w kraju, aby szukać ich za granicą. Oszołomienie nie pozwala wielu osobom na dalsze rozwijanie zmarszczki. Przychodzi czas, kiedy prawdziwe powody, zarówno ekonomiczne, jak i osobiste, nie dają na więcej. Przedłużanie się sytuacji wyczerpuje nadzieję ludzi. A wbrew temu nie wystarczy przypomnieć sobie hasło, że ten, kto się zmęczy, przegrywa.
Dzisiejsze uprawianie polityki ma bardziej niż kiedykolwiek imperatyw wyostrzenia postrzegania ludzi, ich motywacji, aspiracji, tego, co jest najbardziej bezpośrednie i widoczne, ale przede wszystkim tego, co jest głębokie, co się mówi, a co milczy, co jest ogłaszane publicznie, a co jest poufne, co jest odkrywane przed innymi, a co jest przechowywane na forum wewnętrznym. Prawidłowe interpretowanie ludzi, rozumienie ich aspiracji, motywacji, obaw, oczekiwań jest więc jedynym sposobem dotarcia do społeczeństwa i bycia przez nie zrozumiałym. Luis Ugalde powiedział: „Demokraci muszą informować ludzi i słuchać ich, aby bóle i nadzieje ludności były na czele i w centrum negocjacji”. Jeśli celem jest pielęgnowanie zaufania i nadziei, dobra komunikacja jest bez wątpienia warunkiem obowiązkowym.
- Może Ci pomóc: Tematy, które Cię interesują
